کد مطلب:106948 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:143
[صفحه 627] ادلاج: حركت در شب، نائبه: مصیبت، (كمیل! به خانواده ی خود دستور بده تا در اوقات روز در پی كسب اخلاق پسندیده و شب در پی حاجات خفتگان باشند، سوگند به آن كه شنوایی او همه ی آوازها را فراگیر است، هیچ كسی نیست كه دلی را شاد سازد مگر این كه خداوند به جای آن شادی، به او لطف و مهربانی مرحمت می كند، پس هرگاه دچار اندوهی شود، آن لطف، همچون آب در سرازیری به سمت آن غم و اندوه جاری شود تا آن را زایل سازد، چنانكه شتر بیگانه را دور می سازند). مقصود امام (ع) آن است كه شاد كردن دل حاجتمندی با برآوردن حاجت او باعث می شود كه خداوند آن را وسیله ی لطف خود نسبت به برآورنده ی حاجت قرار می دهد و بدان وسیله از اندوهی كه به او رو كند، او را نگه می دارد. و شاید، این لطف، همان اخلاص شخص نیازمند و بستگانش، در كمك و یاری او- وسیله ی درخواست از خدا- و نیز سپاس و ثنا گفتن به او و دلبستگی مردم نسبت به وی باشد، و تمامی اینها لطفی است كه خداوند جهت نگهداری از او و زدودن غمهای او، فراهم می آورد. امام (ع) در جریان این لطف را به سمت برطرف كردن غم و اندوه او، تشبیه به جریان آب در سرازیری نموده است، و وجه شبه، سرعت ریزش برای زدودن غم و نگهداری اوست، چون این لطف برخواسته از فرمان و امر الهی است و ما امرنا الا واحده كلمح بالبصر و همچنین زدودن اندوه به وسیله ی آن لطف را تشبیه به دور ساختن شتر بیگانه از میان شتران خودی، نموده است، و وجه شبه سرعت بركناری و دور ساختن است، و بقیه مطالب روشن است.
صفحه 627.